ΤΟ ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΥ

Τίποτα δεν απόμεινε
από την φωτοπηγή
μαύρη πυκνή νεφέλη
απλώνεται στη γη,
δεν βλέπεις την αυγή.

Μόνο εσύ απόμεινες
γλυκιά μου μουσική,
στάζε μου λίγο μέλι
στην έρημη ψυχή,
στην άδια μου ζωή.

Πάντα, ποτέ δεν έπαψες
να είσαι ευεργετική
δίνεις σε όποιον θέλει
μεγάλη αναψυχή,
ωραία μαγική.

Και δεν επεριφρόνησες
ούτε αμαρτωλούς
στης κόλασης τα έλη
αβύσου τους βυθούς,
φονιάδες τρομερρούς.

Όλο εσύ μου χάριζες
γαλήνη περισσή
πόνους από τα βέλη
θεράπευες εσύ,
καλή μου μουσική.

Νύκτες με γλυκοκοίμιζες
με όλα τα βιολιά
πάνω σε κάθε τέλι
ξεχνιόταν η καρδιά.
παιρνούσε η βραδιά.

Μη σταματήσεις δίνε μου
νανούρισμα γλυκύ
στο σώμα μου στα μέλη
πριν παίξεις λυπηρή.
καμπάνα νεκρική

Από την συλλογή μου (Συλλογισμοί και σκέψεις) Μαρίνα Χατζηδάκη