Πουλάκια μου

Όμορφα αγαπημένα μου πουλάκια.
Αχ πόσο σας ζηλεύω.Ζηλεύω την ελευθερία σας,
ζηλεύω τα φτερά σας.Όλα τα δέντρα τα βουνά τα
ποτάμια είναι δικά σας.
Για σας δεν υπάρχουν σύνορα,νόμοι,απαγορεύσεις.
Απολαμβάνετε μέσα στην κτίση όλη την δημιουργία
του Θεού,χορίς κανένα εμπόδιο.Ζείτε χαρούμενα και
ευτυχισμένα.
Όταν ήμουν μικρό παιδί,έτσι και εγώ πίστευα και
αισθανόμουν ότι ήταν όλα δικά μου.Τα δέντρα να μυρίζω
τα άνθη τους και να απολαυβάνω τους γλυκούς καρπούς.
Τα βουνά για να αγναντεύω από εκεί,όλο τον κόσμο.
οι κάμποι για να μαζεύω παπαρούνες.Οι πλαγιές για να
κυνηγάω τις πεταλούδες.
Αχ πουλάκια μου για μένα όμως δεν ήταν έτσι τα πράγματα.
Εγώ σε κάθε μου αυθορμητισμό και και πριν ακόμα πάρω
 φόρα ένα αγκαθωτό συρματόπλεγμα ορθωνόταν
 μπροστά μου.
Αχ πουλάκια μου τι να σας πω.Όσο και αν έσπρωχνα
 τα συρματοπλέγματα να σπάσουν,μόνο τα αίματα μου
έμεναν
 στα χέρια και πληγωμένο καθόμουν να κλαίω
μέσα στις σκιές της νύχτας.
Περνάγανε οι καιροί και οι εποχές και σας έβλεπα κάθε
φορά που πετούσατε και φεύγατε να πάτε να βρείτε άλα
καλοκαίρια και εμένα με αφήνατε να μένω στους χειμώνες.
Στους βαριούς παγωμένους χειμώνες παγιδευμένο μέσα στην
ομίχλη και να με χτυπάνε οι ανεμοστρόβιλοι πάνω στα συρμα
τοπλέγματα.
Αχ πουλάκια μου όσοι καιροί και εποχές και αν πέρασαν εγώ
παιδί έμεινα.Δεν μεγάλωσα.Δεν κατάλαβα δεν έμαθα ποτέ για
την ομίχλη για τους ανεμοστρόβιλους.
Έλεγα πάντοτε φουρτούνα είναι θα περάσει.Μπόρα είναι θα
περάσει.Δοκιμασία είναι θα περάσει.Θα έρθουν και καλές
ημέρες.Αλά οι καλές ημέρες ποτέ δεν ήρθαν.
Τώρα αγαπημένα μου πουλάκια η ομίχλη το σκοτάδι οι ανε
μοστρόβιλοι έγιναν πλέον ένα απέραντο βαθύ ατέλιωτο χάος.
Πως να ζήσω πουλάκια μου μέσα σε αυτό το τρομακτικό σκοτάδι;
Αχ πουλάκια μου εσείς που έχετε την εύνοια του Θεού και είστε
ένα από τα αγαπημένα Του δημιουργήματα,επιδή πράτετε το θέλημά
 Του, διότι τον υμνείτε και τον ευχαριστείτε με το κελαηδημά σας,
παρακαλέστε για μένα.Παρακαλέστε να αποκτήσω και εγώ φτερά
όπως έχουν οι άγγελοι να πετάξω και να πάω σ'εκείνο τον τόπο που
είναι μόνο καλοκαίρι στον τόπο που είναι η απέραντη η ατέλιωτη η
γλυκιά χαρά και η αγάπη του Θεού.



                             ΑΦΙΣΕΣ ΤΟ ΧΤΕΝΑΚΙ ΣΟΥ

¨Αφισες το χτενάκι σου.Δεν ήμουνα εδώ θησαυρέ μου.
Ξέρεις ότι κάθε μέρα πολεμάω τους δράκους,για να είναι
προφυλαγμένοι οι δρόμοι
που διαβαίνεις.Όταν
έχω μια στηγμή απανεμιάς τότε παρακαλώ τον ήλιο να σου
ζεσταίνει την καρδιά,το ουράνιο τόξο να σου δίνει ελπίδα
και τον αέρα να σκορπάει μπροστά σου ροδοπέταλα,για να
 έχεις χαρά και να χαμογελάς και τότε να χαμογελούν και
οι άγγελοι μαζί σου.

Τα δύο αυτά πεζογραφίματα τα αφιερώνω σε όλους τους Έλληνες ανά τον κόσμο με πολύ αγάπη.
Μαρίνα χατζηδάκη.