Τα δώρα της ευδαιμονίας.

Βυθισμένη σε σκέψεις και προβληματισμούς σε κατάσταση έκστασης,για όσα υποφέρουν σήμερα οι άνθρωποι ανά τον κόσμο,οι οποίοι βρίσκονται σε απόγνωση,βρέθηκα νοερά σε κάποιο μέρος.Σε ένα μέρος που έζησα σαν ήμουν παιδί.Εκεί είναι ένα μονοπάτι ανηφορικό που από την αριστερή  πλευρά υπάρχουν αγροτότοποι,και απο την δεξιά πευκόφυτο βουνό.με πολλούς θάμνους.Βρέθηκα μέσα σε αυτό το πευκόδασος.
Σε λίγο εντελώς ξαφνικά έπεσε πυκνή ομίχλη.Πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω την κατάσταση που τίποτα πλέον δεν ήταν ορατό,άρχισαν να ακούγωνται βαριά ποδοβολητά.Κατάλαβα ότι κάποιοι έρχονται.Άρχισε να με κυριεύει φόβος.
Τότε παρουσιάστηκε μπροστά μου ένας άνθρωπος με ήρεμη όψη.Φορούσε λευκό μακρύ πουκάμισο.Ήταν μέτριος στο ύψος,λεπτός, με μαλλιά μέχρι τους ώμους με κοκκινοπές αποχρώσεις,σε νεαρή ηλικία και μου είπε.
Μην φοβάσε,για μένα έρχονται.Εσύ κρύψου πίσω από τους θάμνους και ότι ακούσεις συγκράτησέ το.
Τα ποδοβολιτά πλησίαζαν και έτσι εγώ πήγα μέσα στους θάμνους και κρύφτηκα.
Αχνά έβλεπα τον άνθρωπο που θα πρέπει να ήταν ασκητής να κάθεται σε μια πέτρα και να υψώνει ένα ξύλινο σταυρό με το δεξί του χέρι και με το αριστερό κρατούσε το Ευαγγέλιο,και περίμενε καρτερικά.
Τότε έφτασαν δύο καβαλάρηδες .Φορούσαν μαύρους μανδύες πάνω σε μαύρα άλογα.Από τα μάτια τους έβγαιναν φωτιές.Κρατούσαν ο κάθε ένας από ένα μαύρο σάκο που φαινόταν ότι κάτι είχε μέσα.
Λένε στον ασκητή.Για σένα ήρθαμε εδώ να σου δώσουμε όλα τα είδη,όλα τα δώρα της ευδαιμονίας,ενώ στους κοσμικούς δίνουμε λίγα στον καθένα.
Οι φωνές τους ήταν τραχές.Τις χαρακτήριζαν ο τρόμος και η αγριότητα.Ο ασκητής ατάραχος προσευχόταν σιωπηλά σκυφτός χωρίς να κοιτάζει προς το μέρος τους.
Αυτοί τότε συνέχισαν λέγοντας.Εμείς υπηρετούμε τον άρχοντα του κόσμου τούτου.Κάτω από εμάς υπάρχουν πολλοί άλοι.Είμαστε μεγάλο τάγμα.Ο κάθε ένας από εμάς έχει ένα σάκο και δύνει ένα είδος από τα δώρα της ευδαιμονίας στους ανθρώπους.Εμείς κάνουμε τους ανθρώπους ευτυχισμένους.Γνωρίζουμε τι αρέσει στον καθένα και του το δίνουμε.Έτσι απολαμβάνουν και χαίρονται τη ζωή περνώντας ώρες ευχάριστες.Εάν δούμε ότι σε κάποιον δεν αρέσει τίποτα τότε εφευρίσκουμε κάτι άλλο,όπως την μόδα την τηλεόραση τον ηλεκτρονικό υπολογιστή το διαδίκτυο τα ηλεκτρονικά παιγνίδια και πλήθος άλλα.Έχουμε κάνει μεγάλα επιτεύγματα.Οι άνθρωποι μπροστά στην τηλεόραση βλέπουν ότι έργο θέλουν.Ερωτικά κωμικά,θρίλερ,περιπετειώδεις,τα πάντα,ότι επιθυμούν,απολαμβάνοντας το καφεδάκι το τσιγαράκι την μπύρα το κρασάκι.Έχουμε φιάξει πολλά κανάλια με πολλά προγράματα.Για τους νέους φιάξαμε φανταστικές δισκοτέκ.Εκεί οι νέοι ξεφαντώνουν γνωρίζονται ερωτεύονται και είναι   ευτυχισμένοι.Έτσι οι άνθρωποι νύχτα και μέρα διασκεδάζουν.Μια ζωή την έχουν γιατί να πάει χαμένη.Εσύ γιατί στερείσαι όλες αυτές τις απολαύσεις;Κάθεσε εδώ σαν το όρνιο και περιμένεις τι;Τον Θεό;Τι ελπίζεις;Σου έδωσε τίποτα εδώ τόσο καιρό;Αν είχες καθρέφτη θα έβλεπες πως γέρασες πριν  την ώρα σου από τις στερήσεις  και την μοναξιά.
Τότε του λέει ο ασκητής.Τα μεγάλα πολύτημα και ανεκτίμητα αγαθά που χρειάζομαι συνέχεια:το νερό,τον ήλιο,τον αέρα μου τα παρέχει πάντα ο Παντοδύναμος Θεός.Επίσης συνεχίζει να μου παρέχει όλα τα μέλη του σώματός μου και έτσι με όλες μου τις αισθήσεις θαυμάζω και απολαμβάνω όλη την δημιουργία που με τόση σοφία εποίησε,η οποία είναι μια μικρογραφία μπροστά στην ουράνια βασιλεία Του,που ελπίζω και προσδοκώ να γίνω απόδεχτός.Το μεγαλύτερο απο όλα είναι ότι αισθάνομαι την συνείδησή μου αναπαυμένη απαλαγμένη από τύψεις και το μυαλό μου καθαρό και έτσι μπορώ να βλέπω και να καταλαβαίνω την σοφία και το μεγαλείο του Θεού.Η ψυχή μου πλημμυρίζει από θεϊκή χαρά και αγαλλίαση.
Οι φρικτοί καβαλάρηδες οργίστηκαν.Άνοιξαν τότε τους σάκους  και έβγεναν από εκεί νυχτερίδες με διάφορα χρώματα.Στην κάθε μία ήταν γραμμένο το είδος ευδαιμονίας.Πρόλαβα και  διάβασα πορνεία ναρκωτικά κερδοσκοπία.όλες οι νυχτερίδες μόλις αντίκριζαν τον ασκητή.με γρήγορο πέταγμα πήγαιναν πίσω από τους καβαλάρηδες και γατζονόντουσαν από αυτούς.που τελικά από τα πολλά χρώματα οι μανδίες τους έγιναν πολύχρωμοι.Αυτοί τότε με κραυγές οργή και θυμό έφυγαν καλπάζωντας.Εγώ έτρεμα σαν το φύλο του δέντρου.Τότε ήρθε προς το μέρος μου ο ασκητής και με έβγαλε από τους θάμνους.Με βοήθησε να καθίσω σε μια πέτρα πλάι του κρατώντας τα χέρια μου σφιχτά μεταδίδοντάς μου ηρεμία από την δική του.Όταν σταμάτησα να τρέμω μου είπε.
Αυτά τα δώρα της ευδαιμονίας είναι τα πάθη που σπέρνουν οι δυνάμεις του κακού στις ψυχές των ανθρώπων.Όσοι τα δέχονται γίνονται εξαρτώμενοι και έτσι ξεχνάνε ποιοί είναι, τι είναι, γιατί είναι, που είναι, πως είναι Δεν είναι πλέον κύριοι  του εαυτού τους.Η ψυχή τους γίνεται μια ερημική περιοχή,ένα κομάτι από τον Άδη.Η σύνδεση με το Θεό κόβετε.Η ύπαρξή τους γίνετε σαν μια μηχανή ξεσυνδεμένη από το ρεύμα.Είναι σκλάβοι των παθών τους που σαν νυχτερίδες τρυπούνε την ψυχή τους.Προκειμένου να έχουν τα ναρκωτικά τα οινοπνευματώδη η ότι άλλο πάθος τους κυριαρχε,ί γίνωνται αδίστακτοι θύτες.Κλέβουν προδίδουν σκοτώνουν.Δεν έχουν ιερό και όσιο.Η ομοφυλοφιλία,.η παιδεραστεία,η μαγεία, η σατανολατρία είναι πράξεις που φρίτει ο ουρανός και η γη.Οι άνθρωποι στην πλειονότητα είναι οι μισοί θύτες και οι άλοι μισοί θύματα.Και πολοί από αυτούς είναι και τα δύο.Ένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν έμεινε,Όταν λένε μια ζωή την έχουμε;τι εννοούνε;Την διάρκεια ζωής του σώματός τους το οποίο φθείρουν και αυτό με κάθε τρόπο;Η διάρκεια ζωής της ψυχής τους που υπήρχε πριν πάρει σάρκα και θα υπάρχει αιώνια σε τι κατάσταση θέλουνε να υπάρχει όταν το σώμα θα την εγκαταλείψει;Γνώριζε ότι στα μάτια του Θεού ο πλανήτης γη φένετε σαν ένα μήλο γεμάτο σκουλίκια.Και σε ότι είναι σάποιο έρχετε το τέλος.Οι άνθρωποι δεν δέχτηκαν τον δρόμο της αρετής.Προτίμησαν τον δρόμο της κακίας.Εγώ πως να τους σώσω εάν δεν  θέλουν οι ίδιοι να σωθούν;.Εχει μείνει ένα πολύ ελάχιστο περιθώριο να γνωρίσουν να μάθουν και να ακολουθήσουν του Θεού τον δρόμο.
Καθώς ακόμα κρατούσα τα μάτια μου με τα χέρια μου για να ξεχάσω την φρύκη που είχα νιώσει,ο ασκητής σταμάτησε να μιλάει.Τότε αντιλήφθηκα ότι είχε γίνει άφαντος.Η ομίχλη ακόμα δεν είχε διαλυθεί και εγώ ήμουνα πάλι μόνη.Δεν ήξερα προς τα που είναι ο βοράς,τα σημεία του ορίζοντα.Συνειδητοποίησα τότε ότι οι άνθρωποι έχουμε κάνει την ζωή μας να είναι τοπίο στην ομίχλη επειδή έχουμε χάσει την πυξίδα που είναι ο Θεός.Τελικά μέσα σε αυτό το απροσανατόλισμα το μόνο που ήξερα ηταν ότι πάνω από το κεφάλι μου ήταν ο ουρανός που εκεί βασιλεύει ο παντοκράτωρας.Κοίταζα προς τα επάνω και έλεγα Θεέ μου Εσύ Είσαι ο Οδηγός Οδήγησέμε,βγάλεμε από το αδιέξοδο.Τότε μέσα από τα κλαδιά των δέντρων σε σχήμα σταυρού παρουσιάστηκε ο ήλιος.Άρχισε να αρεώνει σιγά σιγά η ομήχλη και έτσι μπόρεσα να βγω από το δάσος.
Μέσα σε όλη αυτή την μεγάλη δυνατή εμπειρία πανικοβλημένη δεν ρώτησα να μάθω ποιο ήταν το  όνομα του ασκητή.Τι ήθελε να πει άραγε η φράση εγώ πως να τους σώσω;Δηλαδή με ην προσευχή του;.Όταν θυμάμαι όλο του γενικά το παρουσιαστικό και τα βαρυσήμαντα συνταρακτικά του λόγια λέω;μήπως ήταν τελικά ο ίδιος ο Χριστός μεταμορφωμένοσε ασκητή;Οταν ήταν μαζί μας στην πρώτη Του παρουσία είχε μείνει 40 ημέρες στην έρημο.Τότε πάλι ο σατανάς του πρότεινε:Εάν συ προσκυνήσεις εμπρός μου και με αναγνωρίσεις ως κύριόν σου΄,όλα τα πλούτη η εξουσία και η δόξα θα είναι δική σου.Και ο Ιησούς του απάντησε.Φύγε από εμπρός μου σατανά.
Τότε ακούστηκε ένα πολύ όμορφο και χαρούμενο κελάηδημα από ένα πουλάκι που με ξαναέφερε στην πραγματηκότητα.Ήταν ένα πουλάκι από τον  κήπο μου.
Φίλοι μου ας
κάνουμε την υπέρβαση.Ας πετάξουμε από την ψυχή μας τον μανδύα με τις νυχτερίδες.Ας αποτινάξουμε τα πάθη μας.Ας πούμε ευχαριστώ Θεέ μου που υπάρχω σήμερα και έχω την ευκαιρία να σε γνωρίσω και να πορευτώ πίσω από σένα σύμφωνα με το θέλημά σου.

Από την συλλογή μου: Όραμα και Ενόραση     Μαρίνα ΧατΖηδάκη