Ό ΆΡΧΟΝΤΑΣ

 Κάποτε ήταν ένας πολύ μεγάλος και πολύ πλούσιος άρχοντας, ο οποίος ήταν πολύ φιλάνθρωπος.

Ένα τμήμα από το προσωπικό του ετοίμαζε γεύματα, και τα έδινε ο άρχοντας σε όποιον χτυπούσε την πόρτα.

Το λυπηρό ήταν ότι αυτοί που λάμβαναν τις προσφορές του άρχοντα, δεν έλεγαν ούτε ευχαριστώ. όλοι αυτοί συναντιόντουσαν σε κάποιο μέρος, και κατηγορούσαν τον άρχοντα λέγοντας. Τόσα πλούτη έχει γιατί δεν μας δίνει κάτι παραπάνω; Κάποια ρούχα ένα σπίτι να μένουμε; 

Ο άρχοντας βλέποντας την αχαριστία τους, μόνο τους ανεχόταν πλέον. Είπε λοιπόν σε ένα υπήκοο του να τους δίνει τα συσσίτια, και παράγγειλε να τον ενημερώνουν μόνο όταν ερχόταν κάποιος για πρώτη φορά. 

Μια μέρα ήρθε ένας νέος ζητιάνος και ο άρχοντας τον υποδέχτηκε και του έδωσε το συσσίτιο. Ο Ζητιάνος τον ευχαρίστησε χίλιες φορές, και του ευχήθηκε να είναι πολύχρονος και ευλογημένος.

Τότε ο άρχοντας είπε στον υπήκοο του, πως .όταν ξαναέρθει αυτός ο ζητιάνος να τον ειδοποιήσει να του δώσει ο ίδιος το συσσίτιο.

Αυτός ο ζητιάνος ήταν ένας καλοπροαίρετος άνθρωπος, και σκεπτόταν τι να κάνει να ευχαριστήσει τον τόσο καλό φιλάνθρωπο άρχοντα. Σκεπτόταν πως ούτε είχε κάτι να του προσφέρει, ούτε είχε άλλα ρούχα καθαρά να φορέσει για να μπορεί να έχει παρρησία.

Στους προβληματισμούς αυτούς, τελικά ήρθε μια απάντηση. Θα πήγαινε στο ποτάμι, και σε ένα απόμερο
σημείο θα έπλενε τα ρούχα του, θα τα έβαζε στον ήλιο να στεγνώσουν, και έπειτα θα πλενόταν ο ίδιος, και αφού θα ήταν πλέον στεγνά τα ρούχα του θα τα φορούσε και θα πήγαινε στη θάλασσα για να βρει ένα ωραίο κοχύλι να το προσφέρει στον άρχοντα.

Πραγματικά τα κατάφερε. Έγινε ένας άλλος καινούργιος άνθρωπος. Βρήκε ένα μεγάλο πολύ ωραίο κοχύλι, και ξεκίνησε να πάει να το προσφέρει στον άρχοντα. Ο Άρχοντας το δέχτηκε με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση. 

Ο Άρχοντας δεν είχε ανάγκη από αυτό το κοχύλι. Θα μπορούσε να έχει πολλά κοχύλια από πολλές θάλασσες. Αλλά αυτό το κοχύλι άξιζε για όλα τα κοχύλια διότι ήταν δώρο αγάπης και ευγνωμοσύνης προς εκείνον. Τότε ο  άρχοντας προσέλαβε τον ζητιάνο να εργάζεται στο αρχοντικό του ως μισθωτός. 

Αυτός ο άρχοντας είναι ο Κύριος Ιησούς Χρηστός, που μας χαρίζει καθημερινά τον ήλιο το νερό τον αέρα την τροφή μας και όλα τα πάντα, και εμείς δεν τον ευχαριστούμε δεν τον αναγνωρίζουμε. Δεν θέλουμε να ξέρουμε ότι είναι η πηγή της ζωής. Χωρίς Εκείνον δεν υπάρχει τίποτα. Εκείνος είναι ο Ον. Ο μη όν δεν υπάρχει. Είναι η σκιά του Ον.

ΜΑΡΙΝΝΑ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ