ΟΙ άσπρες μέρες και οι νύχτες του γενάρη

Γενάρη μου,που είσαι η καρδιά του χειμώνα.
Εσύ,Γενάρη,στρώνειςάσπρα στρωσίδια
στον ουρανό,στην γη,στα βουνά.
Παντού στρώνειςτα λευκά σεντόνια
και οι νύχτες έχουν τόση φωταψιά
που νομίζεις ότιείναι όνειρο
και είναι Θεού χαρά να περπατάς
σ'αυτό το άσπρο μεγαλείο,να το απολαμβάνεις.
Και οι μέρες ακόμα και χωρίς τον ήλιο είναι τόσο
λευκές που νομίζεις ότι κρύβουν κάποιο μυστήριο.
Νομίζω,Γενάρη,ότι άκουσες τους πόνους
 και τους στεναγμούς των πονεμένων
και των αδικημένων ανθρώπων,που κάθε νύχτα
απομονωμένοι,ξεχασμένοι,παγωμένοι.πεινασμένοι,
απογοητευμένοι,κλαίνε και στενάζουν
ότι δεν είδαν ποτέ άσπρη μέρα.
Και συ άκουσες τον πόνο τους και το παράπονό τους
και τους χαρίζεις άσπρες μέρες κι άσπρες νύχτες
μέσα στη μαύρη και σκληρή βαρυχειμωνιά των
καιρών που ζει σήμερα η ανθρωπότητα.
οι πονεμένοι άνθρωποι κοιτούν από το παράθυρο
αυτό το χιονάτο μαγικό φως και νομίζουν
πως από στιγμή σε στιγμή ένας άλλος κόσμος
θα ξεπεταχτεί.Ενας κόσμος του παραμυθιού,
προτόγνωρος,φανταστικός που θ'αρχίσει με χαρά
και με αγάπη ένα ξεφάντωμα ευτυχίας.
Ένας κόσμος αγνός.Ένας κόσμος ανθρώπινος.

Από την συλλογή μου Εποχές και μήνες Μαρίνα χατζηδάκη