Αποθέωση Τραμπ στην Ελλάδα: «Όλοι θέλουν να γίνουν Έλληνες»

ΜΙΑ ΥΨΥΛΗ ΘΕΩΡΕΙΑ

 Ενώ περίμενα το λεωφορείο,παρατηρούσα το γύρω χώρο.

 Εκεί είχε φυτρώσει ένα φυτό που λέγεται ζοχός. Αυτό το φυτό είναι ένα λαχανικό που τρώγεται ωμό και βραστό, όπως και άλλα λαχανικά. Είναι πολύ ευεργετικό για τον ανθρώπινο οργανισμό. Ιδιεταίρως θεραπεύει το συκώτι.και επίπλέον είναι αντίδοτο για το δηλητήριο των φιδιών. Το ύψος του φτάνει έως και ένα μέτρο.

 Ο ζοχός λοιπόν αυτός ήταν αρκετά αναπτηγμένος, με τα ωραία του άνθη κίτρινα σαν φεγγάρια. Πλησίασα και του είπα είσαι πολύ όμορφος. Εκείνος μου απάντησε. Έλα μύρισε τα άνθη μου. ( Τα καλοκαίρια είναι γεμάτος ο τόπος από αυτά τα φυτά, αλλά εγώ ποτέ δεν δοκίμασα να δω αν μυρίζουν.) Πλησίασα μύρισα τα άνθη του. Το άρωμά τους ήταν απαλό, γλυκό εξαίσιο. Τού είπα. Τι ωραίο αρωμα που εκπέμπουν τα λουλούδια σου!!!! Ευχαριστώ μου είπε.Τότε του είπα. Γιατί εμείς οι άνθρωποι δεν εκπέμπουμε άρωμα; Εκείνος μου απάντησε. Εμένα ο Θεός  μου δίνει αυτό το δώρο καθημερινά διότι υπάρχω μόνο για Εκείνον κοιτάζοντας προς τον ουρανό στέλνοντάς Του το άρωμά μου και επίσης γιατί ομορφαίνω την πλάση με τα άνθη μου. Είμαι ευχαριστημένος με όσα μου παρέχει. Δηλαδή τον ήλιο, τον αέρα, την βροχή. Δεν ζητώ τίποτα περισσότερο μέχρι να λήξει η απόστολή μου. 

 Υπάρχουν όμως κάποιοι ερημίτες, ασκητές, όσιοι, κριμένοι στα βουνά που επιλέγουν να ζουν και αυτοί σαν εμένα. Εκείνοι συνέχεια ευχαριστούν και δοξολογούν Το Θεό. Είναι και αυτοί ευχαριστημένοι και ευτυχισμένοι θαυμἀζοντας τη διμιουργία και όλα τα θαυμαστά, και Ο Θεός τους δίνει μύρο πολύ.

 Το επόμενο καλοκαίρι 2020 υπήρξε κάτι θαυμαστό, όσον αφορά τον ζοχό. Το κατάλαβα μόνο όταν συνέβει ένα γεγονός.

 Στον κήπο μου έχω μια κερασιά. Κάθε χρόνο όμως τα κεράσια χάνονταν. Είχα τον κακό λογισμό ότι κάποιος τα κλέβει. Αυτόν τον Ιούνιο 2020 ενώ ξύπνησα νωρίς είδα από το παράθυρο δύο σκίουρους να είναι στην κερασιά και να τρώνε τα κεράσια. Α! λέω εσείς είσθε οι κλέπτες. Δεν μίλησα δεν φώναξα δεν τους έδιωξα. Είπα Δόξα Σοι Ο Θεός τουλάχιστον να μου φύγει ο κακός λογισμός, ότι κάποιος κλέβει τα κεράσια. και επί πλέον μια και δεν είμαι και τόσο ελεήμων, τουλάχιστον ας φάνε τα κεράσια οι σκίουροι.

 Η κατάληξη της ιστορίας είναι πολύ σπουδαία.

 Κάποια καλή γειτόνισσα μου επιτρέπει να παίρνω τα μικρά μήλα που πέφτουν από τις μηλιές της, τα οποία ρίχνω στις δαμασκινιές μου,για λύπανση ενώ έχω κάνει κύκλο γύρω από τους κορμούς τους.

 Με μεγάλη μου έκπληξη 26/9/2020 είδα ένα σκίουρο στη βεράντα μου που κρατούσε ένα μικρό στρογγυλό πράγμα στο στόμα. Αφού με είδε ότι τον είδα έφυγε πρεσάροντας το σώμα του κάτω από το μικρό περιθώριο της πόρτας. Η σκέψη μου ήταν τι σημαίνει αυτό; Μετά θυμήθηκα ότι τα μήλα που είχα βάλει στον κήπο ήταν τροφή για αυτόν, και ήρθε να με ευχαριστήσει. Αλλά δεν είρθαν όλοι οι σκίουροι. Φαίνετε ότι αυτός ήταν ο αρχηγός τους.

 Συνκινήθηκα πάρα πολύ, και σκέφτηκα ότι τα ζώα γνωρίζουν ευγνωμοσύνη, πράγμα που σχεδόν δεν υπάρχει στους ανθρώπους.

  Πάμε τώρα στην ιστορία με τον ζοχό. 

 Στη βεράντα μου έβγαλα κάποια φυτά εσωτερικού χώρου. Σε μια γλάστρα που είναι φυτεμένο ένα αραχνολούλουδο, (Το οποίο καθαρίζει τον αέρα σχεδόν 100%100) και ενώ τα φύλλα του απλώνουν με τον ίδιο τρόπο που απλώνει το χορτάρι στο χώμα, και δεν υπάρχει χώρος για να εισχωρήσει κάτι, εκεί φύτρωσε ένας ζοχός. Όταν τον είδα απλά αναρωτήθηκα αλλά δεν έκανα άλλες σκέψεις. Μόνο τον άφησα μέχρι που άνθησαν τα λουλούδια του, και όταν άρχισε να ξεραίνεται τον έβγαλα και τον άφησα στην άκρη του κήπου να πέσουν εκεί οι σπόροι.

 Έπειτα από την ιστορία με τον σκίουρο, κατάλαβα ότι και ο ζοχός με κάποιο θαυματουργικό τρόπο ήρθε και αυτός στην βεράντα μου να με ευχαριστήσει επιδή έγραψα για αυτόν αυτό το πεζογράφιμα.

 Πριν όμως ακόμα την ιστορία με τον σκίουρο ενώ βάδιζα σε ένα δρόμο, έκανα το λάθος να κόψω ένα άνθος από ένα ζοχό. Μόλις το μύρισα έπαθα μεγάλο αλεργικό πρόβλημα. Πέρασε πολή ώρα για να συνέλθω. Τότε κατάλαβα ότι θύμωσε και με εκδικήθηκε. Ενώ την πρώτη φορά που μύρισα ένα άνθος του χωρίς  να τον κόψω δεν έπαθα τίποτα. 

 Τελικά αρχίζω να καταλαβαίνω ότι όχι μόνο στα ζώα υπάρχει νόηση,

αλλά ακόμα και στα φυτά υπάρχει μεγάλο μυστήριο που εγώ για τον εαυτόν μου υστερούμε αυτής της λεπτής αιθέριας συχνότητας να μπορώ να αντιλαβάνομαι την σοφία του Θεού. Απόδειξη για αυτό το μυστήριο είναι ότι όταν η Παναγία βάδιζε προς το όρος των ελαιών για να προσευχηθεί, τα δέντρα της έκαναν υποκλίσεις, όπως και σε Πολλούς Αγίους, στην Αγία Ειρήνη την Χρισοβαλάντου και άλλους. 

 Αγαπημένοι μου φίλοι ανά τον κόσμο με πολύ βαθια συγκίνηση μοιράζομαι μαζί σας αυτή τη θαμαστή εμπειρία η οποία με έβαλε σε σκέψεις και συλλογισμούς.

 Από την συλλογή μου Θεωρίες και Οράματα.

Μαρίνα Χατζηδάκη